Als vaste columnist voor een aantal woonbladen, kan ik misschien wel stellen dat ik mij thuis voel binnen de wooninrichting branche. Eigenlijk voel ik mij als een vis in het water. ‘Wooninrichting’ is een onderwerp dat ontzettend ‘dichtbij’ mij staat. Vraag mij niks over sport, gadgets en dat soort zaken. Maar mooie spullen najagen, daar heb ik zelfs mijn leven voor omgegooid! Weg vaste baan, weg koophuis, au revoir Nederland en bonjour Frankrijk! Daar zijn we als jong gezin neergestreken om ons volledig te kunnen storten op meubelrestauratie en wooninrichting.

Mijn passie voor sfeervolle spullen werd door deze emigratie opgemerkt en sindsdien schrijf ik met liefde over mijn ‘interieurfetisj’ voor meerdere bladen.

Met de feestdagen binnen handbereik, toch voel ik mij in een feeststemming. Ik ben vandaag wederom uitgenodigd om bij PRACHT te mogen proef zitten. En dat is echt een oase voor mijn achterwerk! Ook voor mijn meubelpassie betekent een bezoek aan de PRACHTige Design Store een onuitputtelijk inspiratiebron. Wat ik daar zie maakt mij, als meubel fetisjist, helemaal onrustig. Opgewonden zelfs. Verlichting, wandkasten, vloerkleden, salontafeltjes…

…en gefrustreerd, want ik heb potjandorie net mijn woonkamer ‘af’ na onze recente remigratie vanuit Frankrijk. We wonen sinds zes maanden in het voormalige sfeervolle huis van Jan Rot, en nu opeens word ik geconfronteerd met allerlei supermooie, nee heel prachtige, suggesties! Dit kan nooit goed eindigen. Er worden meerdere zaadjes met ‘iconische banken’ in mijn hoofd gepland. Ook de lampen die hier hangen planten een ‘lichtpuntje’ in mijn geheugen. Mijn tevredenheid over mijn huidige sofa daalt bij elke stap die ik richting de etalage zet. Het risico als interieurcolumnist.

Ik loop door de pittoreske bocht richting de markt van Bergen op Zoom, waar aan de rechterkant de grote etalageruiten van PRACHT prijken. De sfeervolle verlichting lokt me naar binnen. Mijn staart gaat bijna kwispelen, ware het niet dat ik geen hond ben. Na mijn kijk- en vergelijk actie vorige maand tussen de twee banken van COR, de Mell Lounge versus de Trio, moest ik concluderen dat het een gelijkspel was. Beide banken scoorden meerdere punten. Dit keer mag ik mijn blik werpen op de Montis AXEL, de Montis DOMINO en last but not least de Montis AZTEC.

Voordat ik het zitcomfort mag ‘voelen’, blader ik door de mooie catalogus van Montis. ‘Montis gelooft dat mooie vormgeving ook gewoon comfortabel moet zijn’. Ik lees dat zij meubelen maken die geïnspireerd zijn op de wensen van het moderne leven. Dat klinkt wat abstract, maar ik zal het straks vast mogen ontdekken. Jean-Pierre van PRACHT licht toe, dat hij zich kan vinden in de visie van Montis ‘om geen esthetiek te willen inleveren voor comfort’. Maar ook geen comfort voor esthetiek! Daarom heeft hij deze banken van Montis prominent in zijn designstore neergezet.

Ik begin met de DOMINO. Alleen de naam al verraadt dat men er speels mee om kan gaan. Ik lees dat je erop kan zitten hoe het maar uitkomt bij je interieur. De opstellingen zijn nog nét niet eindeloos te noemen door een vernuftige verzameling van rechthoekige en tegelijk zachte blokken. Zittingen, ruggen en armen waarmee tig opstellingen te maken zijn; een traditionele twee-drie- of vierzitter, maar ook de ultieme loungebank of een intieme chaise longue. En zelfs een dubbele zitrichting, wat ideaal kan zijn als ik bijvoorbeeld met mijn puber in een gesprek moet. Pratend maar elkaar niet aankijken. Of manlief misschien? Even zonder dollen, ideaal natuurlijk voor in een lobby! Soepele kussens mogen aan dit ‘dominospel’ worden toegevoegd, en daarmee snap ik waarom de bank een geliefd icoon is: kussenpret en stijlvolle variëteit.

Nu zal ik de AZTEC gaan bestuderen. Op deze bank viel mijn oog al toen ik van buiten naar binnen liep. Hij staat met veel grandeur in de etalage. De Montis AZTEC pretendeert een echte leefbank te zijn. De forse leuningen bieden zeker een uitstraling dat het een stootje kan hebben, maar niet op een lompe manier. Strak, sterk, functioneel. Als de bank een vent was, stonden de dames in de rij! Ik merk dat ik mij durf neer te vleien op de brede armleuning, iets wat je normaal niet ‘hoort’ te doen. Hier kan ik gemakkelijk op de vlakke delen een dienblad, boek of Ipad op kwijt. Ik zie mijn tienjarige jongen al gezellig op de leuningen klimmen, zonder dat het kwaad kan. Wel schoenen uit natuurlijk, want deze ‘charmante vent’ wil ik niet bevuilen.

Als kers op mijn meubelfetisjtaart…op naar de AXEL. Hoe gaaf dat ze deze ‘een Hollands zitlandschap’ noemen. Ik voel mij meteen trots op de Nederlandse makelaardij van Montis meubelen. Dat is mijns inziens iets om trots op te zijn, in tijden waarbij zoveel aanbod van verre oorden komt. Wat bedoelen ze eigenlijk met Hollands zitlandschap? Vlak, plat, horizontaal? Zodra ik hem zie staan krijgt de naam betekenis: langgerekte zitvlakken, een nuchtere vormgeving. Ik zie bijna het onderstel niet eens. De vlakken zijn rondom afgewerkt en Jean-Pierre legt mij uit dat ik de onderdelen flexibel kan opstellen. Net als de kussens. Modulair, noemt hij dat. En toch vind ik de Axel, ondanks zijn strakheid heel elegant.

Jammer nou toch dat ik strakjes mijn woonkamer niet meer kan waarderen als toen ik van huis weg ging. PRACHT: betreden op eigen risico! Kwispel kwispel…

Meer informatie over Eva en meer blogs vindt je hier.

Lees andere blogs